Bugünlerde çok gerginim.. İçimde bazen sessiz çığlıklar atıyorum. Bazende gücümün bittiğini düşünüyorum ne zaman kendimi yorgun hissetsem Varol'a bakıyorum bana sarılmasını istiyorum.. Sarıldığında gözlerimi kapatıp hiçbirşey düşünmemeye çalışıyorum bana huzur veren kokusunu ciğerimin yettiği kadar içime çekiyorum.. 

İnsanlar! Tuhaf yaratıklar.. Çok katılar, çok ön yargılılar, çok acımasızlar.. Anlamak yerine yargılamak üzerine kurulmuş bir mekanizmaları var sanki..

Bazen neden bunlara katlanıyorum diye kendime soruyorum.. O an Varol geliyor aklıma.. 

Arkamdan konuşulan sözler, tavırlar, bakışlar, en ufak bir pürüzde herşeyin suratıma çarpılmasını gözlerimi kapatıp hiçbirşey umrumda değilmiş gibi davranıyorum..

Beni ilgilendiren bir hata.. Bir bakmışsın herkesin birinci madde gündemine oturuvermiş.. İnsanlar benim hakkımda yorum yapar olmuş.. Cezalar kesilmiş, düşünceler netleşmiş..

Bazen siz kim oluyorsunuz diye haykırmak istiyorum ama susmayı tercih ediyorum beni durduran öyle büyük bir engel varki. 

Ben kaybetmekten çok korkuyorum..